I hate you but I love you

ข้อมูลเบื้องต้น

I hate you but I love you

เนื้อเรื่อง

I hate you but I love you

คุณเคยเกลียดใครสักคนมั้ย...?

แล้วเวลาคุณเกลียดใครคุณก็ไม่อยากเจอใช่มั้ย...?

แต่ทำไม.. ผมยิ่งเกลียดคนคนนี้มากเท่าไร

ผมยิ่งเจอบ่อยขึ้นเท่านั้น

-แฟนเก่า

"อ้าว~ ซึงรี จะไปไหนครับ แล้วนี้ ทำไมมาเดินอยู่คนเดียวหละ"

เหอะ แล้วจะให้ผมไปเดินกับป้าสีตาสาที่ไหนหละ

"กำลังจะกลับบ้าน" ผมตอบกลับไปแค่นั้นไม่อยากจะเสวนาอะไรกับคนแบบนี้สักเท่าไร

"พี่ไปส่งมั้ยครับ"

ยังมีหน้ามายิ้มหล่อ -/-

"ไม่เป็นไร เดินกลับบ่อยแลัว ชินแล้ว ลาหละฮะ" ผมรีบเดินออกมาก่อนที่บทสนทนาอันน่าเบื่อมันจะไม่สิ้นสุดลง

"คิดถึงนายนะ ซึงรี" เสียงคนที่ถูกหนีเอ่ยตามหลัง ซึงรีกระตุกนิดหน่อย ก่อนจะรีบเดินไปจากตรงนั้น

สายตาคมยังคงจ้องมองแผ่นหลังคนตัวเล็กไปเรื่อยๆ

เดินคนเดียวแถมนี่ก็เย็นแล้วด้วย ไม่กลัวรึไงกันนะ

แล้วถ้ามีใครมาทำร้ายใครจะรู้ ใครจะช่วย

ทำไมแดซองไม่เดินกลับด้วยหละ

คำถามจากความเป็นห่วงผุดขึ้นในสมองมากมาย อยากเดินไปส่งเหมือนเคย แต่คงเป็นไปไม่ได้ ถ้าทำอย่างนั้น ร่างน้อยก็คงรีบวิ่งหนีไปเหมือนวันนี้

แต่แอบตามไปคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

จียงกำลังจะก้าวขาตามร่างน้อยไปห่างๆ แต่มีเสียงท้วงไว้ซะก่อน

"เห้ย.. ไอ่จี มาทำไรตรงนี้วะ"

"รอแกแหละครับคุณชายยองเบ ช้าจริงนะมึง รีบๆขึ้นรถ"

"รอฉันทำไมต้องมารอตรงนี้วะ มาดักเจอแฟนเก่าหละสิมึง" ยองเบว่าอย่างรู้ทันเพื่อนรัก ไม่รอช้าก่อนจะโดนบาทาเพื่อนเลิฟ ยองเบรีบกระโดดขึ้นรถคันหรูทันที จียงส่ายหน้าเบาๆกับท่าทีของเพื่อน ก่อนขึ้นรถและขับออกไป

"แดซองอา แดซอง.. ไม่อยู่เหรอ แต่ห้องก็ไม่ได้ล็อกนี่นา แถมรองเท้าก็ยังอยู่.." ซึงรีพึมพัมกับตัวเอง เมื่อรูมเมทเขาไม่ยอมขานรับ

"แดซองงง..แด..." เสียงเล็กขาดหายไปเมื่อได้ยินเสียงผิดปกติดังขึ้น

"อ๊ะ!.. ไม่เอาน่า พี่ท็อป คิกๆ.."

"น่านะ นิดเดียวเองง~ พี่คิดถึงนายนี่นา~"

"อื้ออ~ เดี๋ยวซึงรีก็กลับมาแล้วนะฮะ"

เออฉันกลับมาแล้ว -_+ ซึงรีคิด

"โอ้ยย จะทำอะไรก็ทำกันไปเถอะ อย่าเสียงดังมากละกัน จะอ่านหนังสือ" ซึงรีตะโกนผ่านบานประตูหนาถึงคนข้างใน

"เห็นมั้ย ซึงรีไม่ว่าอะไรหรอก หึหึหึหึ"

"อื้อออ~ พี่ท็อปอ๊าาา~" สิ้นเสียงแดซอง ซึงรีรีบเสียบหูฟังเพิ่มเสียงเพลงทันที

เบื่อจริงคนรักกัน..

3 เดือนที่แลัว

"อาาา~ อ้ามมม~ เยั~ ซึงรีของพี่กินเก่งจังเลย~"

"ฮะๆๆ พี่จียงอ่า ซึงรีไม่ใช่เด็กนะฮะ"

"ฮ่าๆๆๆ เคี้ยวให้หมดแล้วค่อยพูดสิครับ ดู เลอะหมดแล้ว" นิ้วเรียวเกลี่ยของหวานที่มุมปากบางออกอย่างแผ่วเบา

"... -//////-..."

"อ่าวๆ หูหัวแดงหมดแล้ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะครับ ยังไม่เลิกเขินพี่อีกเหรอ ฮ่าๆ" หัวเราะร่า พรางหยิกแก้มที่ขึ้นสีเรื่อๆนั่นเบาๆ

"ก็ ก็พี่จียงชอบยิ้มแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนี่ฮะ "

"พี่ผิดใช่มั้ยครับเนี่ย.. งั้น ฟอดดดดด~ " ว่าเสร็จก็หอมแก้มแดงๆนั่นไปชุดใหญ่

"อะ... 0/////0"

"นี่เป็นการขอโทษนะครับ 5555"

"พี่จียงอ้าา~ >\\\\<" แก้มที่ขึ้นสีน้อยๆตอนนี้แดงไปแทบทั้งตัวแลัว

สองคนหยอกล้อกันไปมาอย่างน่ารักกระหนุงกระหนิง จนใครเห็นเป็นต้องอิจฉา

ใครเห็นต้องอิจฉา..

ต้องอิจฉา...

อิจฉา...

"อ๊ะ~...อื้ออ~"

อิจฉา...

"อาา แดซองอา..~"

"อ๊ากกกกก~ เสียงดังอะไรกันนักหนาโว้ยยยยยยย" ซึงรีลุกขึ้นโวยวาย ให้เขานั่งทนฟังแบบนี้มันก็ใช่เรื่อง ทำกันเบาๆไม่ได้รึไงอะ

แม่จ๋าา ด้าอยากcryyyy~

.

.

.

"เฮ้อออออออออออ~ " เสียงถอนหายใจยาวๆพร้อมควันที่ตามออกมาจากลมหายใจ บ่งบอกว่าตอนนี้อากาศข้างนอกหนาวเย็นขนาดไหน

แล้วยิ่งไม่มีคนข้างกาย.. มันยิ่งหนาวจนใจแทบขาด

ขาเรียวเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ไปหยุดที่มัานั่งหน้าสวนสาธารณะ

ซึงรีนั่งลงมองผู้คนที่เดินผ่านหน้าเขาไปมา บางคนก็เดินคนเดียว บ้างก็มาเป็นคู่ อากาศแบบนี้ไม่ค่อยน่าออกมาเดินเล่นสักเท่าไร คนเลยดูบางตา

"นั่งคนเดียวไม่กลัวโดนฉุดเหรอครับ"

"เฮือก~!" เสียงกระซิบเบาๆข้างหูทำเอาซึงรีสะดุ้ง หันไปยังต้นเสียงก็พบกับรอยยิ้มอันอบอุ่นที่คุ้นเคย รอยยิ้มที่ซึงรีคิดถึง รอยยิ้มที่ซึงรีหลงไหล แต่ ณ เวลานี้ เขาไม่อยากเห็นมันมากที่สุด

ผู้มาใหม่เดินอ้อมมานั่งข้างคนตัวเล็ก พร้อมส่งยิ้มที่ไม่เหมือนใครให้คนข้างๆอีกครั้ง

ร่างน้อยยืนขึ้นจะเดินหนี แต่ข้อมือเล็กถูกรั้งเอาไว้เสียก่อน

"ปล่อยผม.." เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

เย็นชาที่สุดเลย..

"เกลียดพี่ขนาดนี้เลยเหรอครับ..." เจ้าของมือที่รั้งข้อมือเล็กเอ่ยขึ้นเสียงเศร้า

เกลียดสายตาแบบนี้ที่สุดเลย..

"เปล่า ผมจะกลับแล้ว... อ๊ะ!" ร่างเล็กบิดข้อมือ อีกคนก็ไม่ขืน จียงปล่อยแขนร่างน้อยแต่รั้งเอวบางเข้าหาตัวเอง ซึงรีเสียหลักและล้มลงนั่งตักอีกคนพอดี

"ทำไมหละ หนีพี่ทำไมครับ ไม่คิดจะให้อภัยพี่เลยเหรอ ไม่คิดจะฟังพี่อธิบายอะไรเลยเหรอ จะไม่รับคำขอโทษของพี่หน่อยเหรอครับ พี่มันเลว พี่มันน่ารังเกียจขนาดไหนสายตานายหนะ ซึงรี นายไม่รักพี่แล้วเหรอครับ.. ไหนบอกว่ารักพี่ที่สุดไง ซึงรี.." คำพูดมากมายที่อยู่ในอก ถูกพ่นออกมาจนหมด

แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น และแน่นขึ้น

คิดถึง คิดถึงคนตัวเล็กเสียงใสคนนี้จับใจ

นานเท่าไรแล้วนะ ที่ไม่ได้กอด

นานเท่าไรแล้วที่ไม่มีคนออดอ้อนเอาใจ

นานเทาไรแลัวที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆนั่น

ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา มีเพียงเสียงลมที่พัดมาเบาๆเท่านั้น

"ผม..หายใจไม่ออก.." ซึงรีเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ แต่คำพูดนั้น ไม่ใช่คำที่อีกคนต้องการได้ยิน จียงยอมปล่อยร่างเล็กอย่างง่ายดาย กลัว กลัวอีกคนจะรำคาญไปมากกว่านี้

ซึงรีลุกขึ้นยืน และกำลังจะเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดของอีกคน

"ดูแลตัวเองด้วยนะครับ พี่จะไม่มากวนใจนายอีกแล้ว.." ร่างโปร่งเดินเข้าใกล้อีกคน พรางกอดเบาๆจากด้านหลัง "ขอกอดครั้งสุดท้าย แล้วพี่จะไม่มาวุ่นวายกับนายอีกเลย" พูดจบร่างเล็กหัวใจกระตุกวูบ

จะไม่มีคนมาคอยกวนประสาทแล้วเหรอ..

น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาดื้อๆ

อะไรกัน.. ผมร้องทำไม มัน..มันก็ดีแล้วนี่ ไม่ต้องเจอ ไม่ต้องเจอกันอีก ไม่ต้องได้ยินเสียง ไม่ต้องเห็นรอยยิ้มนั่น..

"ซึงรี.." จียงจับร่างเล็กหันมาเผชิญหน้ากับตน

"ซ..ซึงรี... ร้องไห้ทำไมครับ พี่ขอโทษ.."

"ผม..ฮึก เกลียดพี่.. ฮึก เกลียดพี่จียงที่สุดเลย" พูดจบก็โผลกอดคนข้างหน้า น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ จียงตกใจกับท่าทีของคนตัวเล็ก แต่ก็ทำได้เพียงลูบผมนุ่มนั่นเบาๆ

"ร้องไห้เป็นเด็กน้อยไปได้ อย่าร้องนะครับ" นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาที่แก้มใสออก พรางยิ้มอบอุ่นให้ร่างเล็ก

ต่อให้เกลี่ยอีกสักกี่ครั้งน้ำตานั่นก็ไม่มีท่าทีจะหยุดไหลเลย ทำไม..

"ผมเกลียดพี่" พูดจบก็ผละคนตรงหน้าออก และหันหลังเดินออกไป

"ซึงรี..." โลกของจียงหยุดหมุน

สมองตื้อตันไปหมด น้ำเสียงและแววตาที่เย็นชาของอีกคน มีอิทธิพลกับเขามากขนาดนี้เลยเหรอ

แรงจะพยุงขาตัวเองให้เดินไปแทบไม่เหลือ

เกลียดพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ.. เกลียดพี่แล้วจริงๆเหรอ..

"ยังไม่ตามมาอีก ยืนมองพื้นอยู่แบบนั้นผมจะหายเกลียดพี่เหรอฮะ" ร่างเล็กหยุดเดินแล้วหันมามองอีกคน แก้มใสป่องขึ้น ยืนกอดอกอย่างงอนๆ

จียงได้ยินแบบนั้นถึงกับงง แต่อีกคนพูดขนาดนี้แล้ว จะว่าเกลียดก็ใช่ซะเมื่อไร ใบหน้าคมฉีกยิ้มกว้างตาเป็นประกายแบบที่ไม่เคยยิ้มให้ใคร นอกจาแพนด้าน้อยนี่คนเดียว ขาเรียวก้าวไปหาร่างเล็กอย่างรวดเร็ว

"ซึงรี" รวบเอวบางมากอดแน่น คิดถึง คิดถึงอะไรมากมายขนาดนี้

"อื้ออ อึดอัด" พูดพรางอมยิ้ม ปากก็ว่าไปแต่อดกอดร่างโปร่งที่แสนคิดถึงไม่ได้

"เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมนะครับ"

"..ผมว่า..." ซึงรีอึกอักไป พรางก้มหน้าลง

"ทำไมหละซึงรี.. ไม่รักพี่แล้วเหรอครับ.." หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ร่างน้อยตรงหน้าต้องปฏิเสธเขาแน่ๆ

"คือ.."ซึงรีเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่ดูจริงจังกับการรอคำตอบของตนจนเกินเหตุ นี่ไม่ได้ประกาศผลสอบนะ

"ฮะๆๆ ดูหน้าพี่สิ ฮ่าๆๆ" ว่าพรางจิ้มแก้มอีกคน ที่ทำหน้าเหมือนแมวหงอย

แกล้งผมอีกแล้วครับ .. น่าตีจริงๆเลยเด็กคนนี้

"แกล้งพี่เหรอ ซึงรีอ่า" จียงทำหน้าเหมือนเด็กโดนแย่งขนม

"ฮะๆๆๆๆ พี่จียง.." ซึงรีเงยหน้าขึ้นมองคนข้างหน้า รอยยิ้มพร้อมแก้มที่ขึ้นสีเรื่อๆปรากฏบนใบหน้าหวาน

"หืม..?" จียงเกลี่ยไลผมอีกคนเบาๆ

"ผมรักพี่นะ" ก้มหน้าลงซ่อนอาการเขินพรางพูดเสียงแผ่วเบา

"อะไรนะครับ" อะไรกัน พูดงึมงัมๆ' จียงคิด

"ผมบอกว่า ผมรักพี่จียงนะ" พูดให้อีกคนได้ยิน แต่มีเหรอที่คนอย่างจียงจะหยุดแค่นี้ ถึงได้ยินก็เถอะ อยากฟังอีกนี่นา

"ว่าไรนะ พี่ไม่ค่อยได้ยินเลย" เอียงหูเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็ก ซึงรียิ้มเจ้าเล่ห์

เล่นแบบนี้ใช่มั้ยพี่จียง หึหึหึ

กรึบบ~!

"อ๊ากกกกกกกก~!!!!" ร่างน้อยงับเข้าที่หูของอีกคนแลัววิ่งหนีไป พรางแลบลิ้นปลิ้นตาใส่

"แบร่ๆ อ้าว เป็นไรไปฮะพี่จียง ฮ่าๆๆๆ"

"ฮึ่มม ไอ่ตัวแสบ หยุดนะซึงรี อย่าให้พี่จับได้นะ" พูดจบก้วิ่งไล่คนตัวเล็ก

นี่สินะ จุดจบของ ทอม แอนด์ เจอร์รี่

ซึงรี...

ผมทนหนาวมาตั้งสามเดือนได้ไงกันนะ

ถ้ารู้ว่ามีพี่อยู่แล้วอบอุ่นขนาดนี้ ผมจะไม่ออกห่างจากพี่เลย เวลามีพี่จียงอยู่เนี่ยอบอุ่นที่สุดในโลกเลย

ขอบคุณนะฮะพี่จียง ซึงรีรักจียงที่สุดในโลกเลย~

จียง...

การอยู่คนเดียวโดยไม่มีซึงรีมันเหงามาเลยนะ

เวลานอนก็ไม่มีใครให้กอด ยิ่งหนาวๆแบบนี้ด้วย

แต่ยังไงนายก็กลับมาหาพี่แล้ว พี่ไม่ต้องกอดหมอนข้างอีกต่อไปแล้วสินะ

ขอบคุณนะซึงรี ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่ จียงรักซึงรีที่สุดในโลกเลย

สองร่างยังคงวิ่งไล่จับกันท่ามกลางหิมะอย่างมีความสุข

ในที่สุดเจอร์รี่ก็ต้องกลับมาให้ทอมวิ่งไล่อีกอยู่ดีสินะ

แบบนี้ใช่ไหม ที่เขาเรียก HAPPY ENDING

The En...

YB: เดี๋ยวครับ!!!

ไรเตอร์: ห..ห่ะ -0-?

YB: ผมมาแค่นั้นหนะเหรอ นี่ผมไร้คู่ไม่พอแถมโผล่มานิดเดียวเนี่ยนะครับ ใจร้ายไปแล้วนะ

ไรเตอร์: อ..เอ่ออ - -""

YB: งั้นไรเตอร์มาเป็นคู่ผม โอเค Happy Ending ครับ

The end

----------

ไรเตอร์: แป๊บนะคะๆ .ใส่หมวกกันน็อก

โอเค พร้อมค่ะ! ไม่รับส้นสูงนะคะ แตะ กับผ้าใบพอค่ะ

5555555

เป็นไงค๊าา สนุกป่าวอ่า T~T ติชมได้นา

ตอนจบไร้สาระนิดนุง 555555

เฮียเบ้แกหล่อเนอะเดี๋ยวนี้ ว่ามั้ยคะ 55555

ไม่ใช่ละๆ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ^[]^~

เมนท์ให้เค้าด้วยน๊าาา จะได้มีกำลังใจแต่งต่อไป

เอ้อๆๆๆ บอกไว้ ณ ที่นี้เลยนา นี่เป็นเรื่องแรกนะค๊าา

และ เค้า ไม่นิยมจียงเคะหนะ -3- แหะๆ

เจอกันเรื่องใหม่ค่ะ บ๊ายบายยยยยยย